Via de Member Giveaway van Librarything ontving ik het boek Dood in de Doos van de Vlaamse auteur Dahlqvist. Een boek van 197 pagina’s, zij het dat het tweetalig is uitgegeven, in het Nederlands en in het Zweeds. Er blijft dus een kort verhaal over van bijna 100 pagina’s.
Het verhaal begint in Zweden. De hoofdpersoon gaat met zijn twee jaar oudere broer Rasmus op kamp naar Dodemanseiland, aan de oostkust van Zweden. Er volgen beschrijvingen van het kampleven, afgewisseld met beschrijvingen van de situatie thuis. Zijn moeder is in verwachting, vader is druk met zijn houtbedrijf. Op kamp is het leuk. Zijn broer, die in een andere leeftijdscategorie is ingedeeld ziet hij af en toe.
Als de broers weer thuiskomen neemt het verhaal een drastische wending. Zweden wordt verlaten en de hoofdpersoon komt terecht in Antwerpen. Weg is de idylle, hij wordt geconfronteerd met miezerige winters, moet therapieën volgen en hij weet niet precies wat hij aan zijn broer heeft.
Zo verzamelt hij herinneringen. Hij schrijft brieven en bewaart deze in een doos. Die doos moet uiteindelijk weer naar Zweden om het verhaal rond te krijgen. Cryptisch? Jawel, maar dat is wel in de lijn van het verhaal. Het is verder kort en bondig geschreven en het heeft een flow. De titels van de hoofdstukken maken integraal onderdeel uit van de tekst en dat geeft vaart aan het verhaal. Even een klein inkijkje in de psyche van de hoofdpersoon, die een blijkbaar onontkoombare behandeling moet ondergaan:
Er is een deur, die ik nog niet had opgemerkt, met weer zo’n nepgouden bordje: Behandelkamer. Die deur is op slot en door het sleutelgat zie ik niets anders dan zwart. Zwart als de sneeuw die in Antwerpen valt. Belachelijk kleine vlokjes die neerdwarrelen en bijna smelten voordat ze de grond raken….Haar stoel voelt nog warm aan. Ik krijg de drang om op haar stoel te gaan zitten en als de Vrouw terugkomt, mag zij eens op de spiraalstoel zitten. Ik ga vragen wat haar derde herinnering is en of ze kan zeggen wat een sneeuwengel is en van welke dieren ze droomt. Als ze dan antwoorden geeft die me niet aanstaan dan sleur ik haar de Behandelkamer in, een donkere griezelkamer waar ze elektrisch behandeld zal worden, ze krijgt stroomstoten tot ze toegeeft dat alles fijn en leuk en mooi is.
Kortom, een vlot verhaal dat in één avond uitgelezen kan worden waarna ik dan toch met een half boek blijf zitten in een taal die ik alleen uit de IKEA-gidsen ken. De cover vind ik overigens mooi rustgevend.
Quis leget haec? 