Dorsvloer

Een Dorsvloer Vol Confetti van Franca Treur was mij al in de media opgevallen door de lovende recensies die het boek ontving. Het is een sfeervol verhaal over een Zeeuwse, orthodoxe boerengemeenschap waar de hoofdpersoon, de boerendochter Katelijne van 12 jaar zich doorheen beweegt.

Katelijne woont in een groot gezin met zes broers. Die broers zijn belangrijk voor het boerenbedrijf, voor Katelijne geldt dat niet. Zij helpt in huis, of ze het nu leuk vindt of niet:

‘Je bent nu eenmaal het enige meisje.’ En ze moet goed begrijpen dat ze net als iedereen de verantwoordelijkheid heeft ‘om het hier allemaal draaiende te houden’. De vader pakt haar arm en neemt haar mee naar de keuken, waar het aanrecht vol ligt met kaaskorsten, gebruikte sponsjes en pannen die aangekoekt zijn…’Het aanrecht en de wc,’ zegt hij. “Daaraan kun je zien of je een goede huisvrouw bent.’

Voilà, behoudend Zeeland in de jaren ’80 en ’90. Wat het boek zijn charme geeft zijn de kleine details die overal genoemd worden. De kartonnen die buurman Sekker meeneemt en waar vader op bijhoudt welke vaarzen er koeien zijn geworden, welke koeien een kalf rijker zijn en welke koeien weg kunnen omdat ze te weinig melk hebben gegeven. De aanstaande zilveren koe op de schouw voor bijna 30 jaar levering van eersteklas melk, de bouillon en het sudderlapje van oma. Platter kan het land niet worden…

En dan is er de kerk. De verwijzingen naar het geloof zijn talloos. Meerdere diensten op de zondag die bezocht kunnen worden en het geloof zit altijd in het achterhoofd. Jannemieke, de vriendin van broer Rogier komt logeren. Natuurlijk slaapt zij niet bij Rogier, maar bij Katelijne in de twijfelaar:

 Wat gebeurt er als zij bij Jannemieke in bed ligt op het moment dat Jezus terugkomt op de wolken? Jezus zegt in een van de evangeliën ‘In dien nacht zullen twee op één bed zijn; de een zal aangenomen, en de ander zal verlaten worden.’ Ze zal Jannemieke nooit kunnen inhalen.

 Dat is een beetje de sfeer die het hele boek ademt. Traditioneel, behoudend, godvruchtig. Af en toe merk je dat je in nog in de twintigste eeuw zit als de Beatles en Led Zeppelin worden afgezet tegen de Bijbel, maar ik betrapte mij er menigmaal op dat ik verder terug in de tijd zat te denken. Misschien was dat ook de bedoeling. Leuk om een keer een kijkje in zo’n gemeenschap te hebben, des te tevredener ben ik met mijn gemeenschap hier.

Uitnodiging

Wat is er nou gezelliger dan samen met een stel andere boekenliefhebbers een middag doorbrengen? Niks toch? Al eerder organiseerden enkele boekbloggers een dergelijke informele bijeenkomst en inmiddels is het hoog tijd voor de derde. Deze vindt plaats in Zwolle, op een nog nader bekend te maken locatie op loopafstand van het station, op 17 maart. We beginnen zo rond 13.30 uur.

Naast praten over boeken en boekenkasten en e-readers en tbr-stapels gaan we ook nog proberen een boek te bespreken, namelijk The Sense of an Ending van Julian Barnes, de Man Booker Prize winnaar van 2011, die door Anna een tijdje geleden al enthousiast werd besproken.

Je bent als boekenliefhebber van harte welkom, ook als je zelf geen blog hebt, maar wel benieuwd bent hoe een boekblogger er nu in levende lijve en in het wild uitziet. Geef je op bij Anna via het contactformulier en je krijgt te zijner tijd te horen waar de bijeenkomst precies plaats vindt en wie er nog meer komen. Meerdere mensen hebben zich al opgegeven.

Tot 17 maart in Zwolle!

Anna van Gelderen / Koen de Jager

Frida Kahlo

Frida Kahlo, een vrouw van Rauda Jamis was een boek dat ooit gelezen moest. Ik kende de schilderijen van de Mexicaanse kunstenares en ben er nog steeds door gefascineerd. Het waarom, daar kom ik zo op.

In het kort even neerzetten waar dit over gaat. Frida Kahlo is een Mexicaanse met Europees bloed in de aderen, met name door haar Duitse vader. Op jonge leeftijd blijkt al haar eigenzinnige natuur. Zo helpt ze bijvoorbeeld haar zus te ontsnappen aan het ouderlijk huis. Op een dag valt Frida en vergaat van de pijn. Het blijkt een tuberculeuze infectie aan haar been waar ze haar leven lang last van blijft houden. Daar blijft het niet bij. Ze krijgt een busongeluk waarbij ze doorboord wordt door een ijzeren plaat. Ze overleeft het maar net, maar zit voor de rest van haar leven vast aan bed en korset.

In die lange tijd in bed begint ze te schilderen. Er hangt een spiegel bovenin het hemelbed en ze gaat datgeen schilderen dat ze het beste kan zien, zichzelf.

Toen Frida haar eigen beeld zag in de spiegel, sloot ze angstig haar ogen omdat ze zich niet kon wegdraaien van het spiegelbeeld…Ontsnappen was onmogelijk. Zodra ze haar ogen opsloeg keek Frida naar Frida, sloeg ze haar stille ontreddering gade en werd ze door zichzelf getroffen. Frida glimlachte en de spiegel-Frida glimlachte kalm terug. Frida haatte zichzelf omdat ze op deze manier gehandicapt was en de ogen van spiegel-Frida stonden hard en onvriendelijk.

Hier ligt de essentie van haar kunstenaarschap. Een vrouw met temperament is aan bed gekluisterd met alleen haar spiegelbeeld als gezelschap. Ze lijdt en dat lijden legt ze vast in haar zelfportretten. Op alle mogelijke manieren. Het wordt een levensverhaal in zelfportretten en naar mijn weten is dat tamelijk uniek.

Ze raakt verliefd op en getrouwd met Diego Rivera, een losbol van een schilder die haar ontrouw is. Frida herstelt soms en kan reizen met haar man ondernemen naar de Verenigde Staten. Ook zij heeft haar minnaars. Ze ontmoeten en raken bevriend met beroemdheden als Trotski, Picasso en Breton. Het is een tumultueus bestaan, waarin haar anker de kunst is die ze maakt. De pijn, Diego, de miskramen, alles wordt rondom Frida verbeeld. Uiteindelijk is haar lichaam op en sterft ze, 47 jaar oud.

Het is een levendig boek. Het verhaal wordt door de biografe verteld, maar wordt afgewisseld door teksten van Frida zelf en met citaten van anderen over haar. Bovendien wordt ook de politieke situatie in het Mexico in het begin van de twintigste eeuw geschetst. Minpuntje is dat het een relatief beknopte biografie is. Het had van mij wat gedetailleerder mogen zijn, met name wat betreft haar werken; daar wordt in vogelvlucht doorheen gewandeld. Laat dat het zijn en laat mij eindigen door Frida zelf aan het woord te laten, in het volle leven, over haar relatie met Diego Rivera:

We werden onmiddelijk goede vrienden. Hij kwam daarna vaker op zondag. Ik noemde hem ‘de dikke’ en zei tegen hem dat hij een paddekop had. Dat ergerde hem helemaal niet, hij moest er juist om lachen. Hij heeft ook een paddekop..
En daarna namen de dingen gewoon hun loop. Hij maakte me het hof, ik plaagde hem, we kregen een uitstekende verstandhouding en uiteindelijk bezweken we voor elkaars charme en verleidingskunst. De reus en het manke meisje ui Coyoacan.

Hier is een link te vinden naar de complete werken van Frida Kahlo. Verder is er op Youtube mooi materiaal te vinden, zoals deze film met kleurenbeeld van Frida en Diego en zelfs een complete biografie in 6 delen:

deel 1
deel 2
deel 3
deel 4
deel 5
deel 6

Vertaling: Marianne Gossije       

De Gebroken Zuil