Humor in de boekwinkel

Op de site van Boekensneuper kwam ik een leuk stuk tegen over de nachtmerrie van het hebben van een antiquariaat. Hij heeft het daar over een aantal boeken die het wel en wee beschrijven van een verkoper in een antiquariaat. Ook het boekje Weird things customers say in bookshops van Jen Campbell komt voorbij.

Het is een verzameling van uitspraken van klanten in twee winkels uit Edinburgh en Londen en een kleine verzameling uitspraken van klanten elders op deze aardbol.

Leuk? Ja, erg vermakelijk. Goed honderd pagina’s leesvoer dus je bent er zo doorheen, maar leuk voor tussendoor. Wat voorbeelden;

Customer: I read a book in the sixties. I don’t remember the author, or the title. But it was green, and it made me laugh. Do you know which one I mean?

Customer: Where’s your poetry section?
Bookseller: It’s just over here.
Customer: Great. Do you know who wrote the poem ‘Happy Birthday to you, you live in a zoo, you look like a monkey, and you smell like one too’?
Bookseller: …
Customer: Do they have their own collection?

Customer (peering over): Do you have brown eyes?
Bookseller: Yes, I do.
Customer: My mother told me never to trust anyone with brown eyes.
Bookseller: …You have brown eyes.
Customer: …

Okay, ik vind het humor. Ook een “elderlady lady” met een “Dutch accent” ontbreekt niet en ik vraag me af of er niet nodig een Nederlandse editie moet komen. Er zijn overigens prachtige boeken met verhalen over het antiquariaat, denk aan de winkeldagboeken van het Utrechtse antiquariaat Hinderickx en Winderickx, maar die zijn van een iets andere orde. Daar zit wat meer verhaal in dan in dit boekje. Ik houd van beide.

Haagse Humor

Ik kreeg afgelopen weekend het boekje Puur Gelul cadeau, geschreven door diverse auteurs, zoals daar zijn Nico Dijkshoorn, Ronald Giphart, Hugo Borst, Susan Smit, Ernest van der Kwast en anderen. Waarom ik zo’n boekje cadeau krijg laat ik maar precies in het midden.

Puur Gelul is een initiatief van Boozy, Karel Kanits en Jeffrey Huf om een literair festival op te zetten in het Haagse Paard van Troje. Zoals men zelf zegt:

 Begonnen om ut suffe juk, dat over dat schrijversgilde hangt, eens un flinke schop te geven. Niet in gesubsidieerde gelegenheden, musea of bibliotheken, maar gewoon, rock and roll, op culturele podia. Met un titel die staat voor wat je krijgt, un flinke dosis literair geweld, oftewel: PUUR GELUL.

 

Inmiddels is aflevering 11 achter de rug en is net dit boekje verschenen, met een aantal bijdragen van deelnemers van de afgelopen jaren. Die deelnemers komen uit het hele land, maar de toon is onvermijdelijk Haags. In het verhaal Het is fijn in de trein laat Kanitz zich op z’n Haags gaan over een jongen die naast hem komt zitten:

 

Een strontverwend tyfusjong van een jaar of elf annexeert de ruimte als speelterrein onder de goedkeurende en gelaten blikken van twee afgematte ouders. Het opgepompte nageboorte blijkt Martijn te heten. En Martijn wil vermaakt worden. Met mp3-speler en headphones houdt de hyperactieve vetvlek het amper dertig seconden uit. Verveeld laat het galbakkie zich naast me op de bank neerploffen.

 

Voor de goede orde, ik heb netste deel uit het verhaaltje geciteerd om een x-rating te voorkomen. Toch is dat een beetje het probleem met zo’n boekje. De humor vind ik nog wel leuk, maar ik wil het horen, zien en beleven. Haags op papier vind ik gemaakt leuk:

 

‘Boozy hier, Vic…zah jé ut lùik vinde om in Oktobâh op Puâh Gelul te staan?’

 

Dat werkt niet voor mij en ook Wilko Terwijn geeft zoiets aan:

 

Toen ik gevraagd werd om iets voor Puur Gelul te schrijven, brak er een lichte paniek uit in mijn bovenkamer. Ik ben maar een stand-up comedian. Lullen gaat me best goed af, maar om het terug te lezen is een heel ander verhaal.

 

Dat neemt verder niet weg dat er ook genoeg leuks in het boek te lezen is. Ernest van der Kwast in een literair museum in Odessa en vervolgens in een lokale seksshop is een leuk verhaal. Lees verder over Nico Dijkshoorn die in een uilenpak een Harry Potterfeest verstoort, Hugo Borst op een verregende camping, Susan Smit over een premature zaadlozing, Ronald Giphart over de krijgskundige stormram van Keith Richards en een verloren uurtje is weer gevuld. Met dank aan de gulle gever, zeer gewaardeerd.