Af en toe word ik gek van mijzelf. Ik blog nu vanaf 2009 en heb dus inmiddels wel wat stukjes geschreven. Toch heb ik altijd enige schroom om ze terug te lezen. Waarom? Dan kon ik wel eens een foutje ontdekken en daar baal ik dan van.
Waarom zitten die foutjes erin dan, zo vroeg ik mijzelf af. Eigenlijk weet ik dat wel. Ik ben een lezer en geen schrijver. Mijn blog is vooral een leesdagboek dat ik gebruik om terug te halen waar een boek over ging en wat ik er van vond. Bloggen doet mij bewuster lezen, ik maak aantekeningen en verwerk die in een kort verhaal. Toch doe ik dat wel met een lezer in gedachten. Ik probeer het leesbaar te houden, wat ter zake doende citaten erin te verwerken en hier en daar misschien een kwinkslag te maken.
Ik lees ook weinig boeken die foutloos zijn. Soms gaat dat om feiten die niet kloppen, een enkele keer betrap ik iemand die een fout signaleert en dat vervolgens foutief weergeeft, zoals hier en hier, maar vaak gaat het om spellingsfouten, foutieve afbrekingen of het ontbreken van een letter hier en daar. En met name dat laatste, daar word ik onrustig van als het mijn eigen stukjes betreft. Het blijkt nogal eens voor te komen namelijk.
Ik ben niet iemand die heel lang puzzelt op een recensie. Ik schrijf ze ongeveer ‘aus einem Guss’. Ongeveer, want ik gebruik wel degelijk de aantekeningen die ik heb gemaakt (misschien moet ik daar eens een apart stuk aan wijden want dat vind ik ook wel een ding). Maar als ik een bespreking heb gemaakt, dan lees ik hem nog een keer door en ben er altijd wel zeker van dat ik hem foutloos plaats. Wat dus vaak niet zo is.
Ik denk dat ik vrij barmhartige lezers heb, want mijn stuk over Karel van het Reve bevatte best wat fouten waar ik niemand over heb gehoord, terwijl dat best goed gelezen is. Ik heb er zojuist namelijk nog drie fouten uitgehaald en ja, ook dat stuk heb ik rustig nog eens doorgelezen voor ik het publiceerde. Tenenkrommend vind ik zoiets.
Maar goed. Mijn vraag; hoe gaan jullie hier mee om? Een stuk even laten liggen werkt niet voor mij, ik wil de bespreking publiceren en door naar het volgende boek. Is het erg om wat foutjes erin te hebben, of moet ik gewoon nog scherper zijn met die eerste herlezing? Hoe doen jullie dat? Als jullie weer eens een stomme fout zien in één van mijn stukjes, aarzel niet om mij erop te wijzen, dat waardeer ik juist.
Quis leget haec? 