Albright

Ik ben even een luie blogger dus het boek Mevrouw de minister van Madeleine Albright heb ik al even geleden gelezen. Het is de autobiografie van de vierenzestigste minister van Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten van Amerika, onder Bill Clinton. Daarvoor was ze onder meer ambassadeur van de VS bij de Verenigde Naties.

Albright werd geboren in Praag en kwam met haar familie via Groot-Britannië naar de VS toe. Daar wordt ze uiteindelijk gevraagd door Clinton om minister te worden. Het heeft geen zin om een hier een samenvatting van haar loopbaan te geven, lees daar vooral het boek voor. Ik kan beter aangeven waarom dit zo’n leuk boek is. De makke met autobiografieën is bekend, de hoofdpersoon komt er vaak prima vanaf. Toch is het mooi om te lezen hoe Albright worstelt met vragen en dilemma’s die ze tegenkomt. Variërend van heel praktische, hoe combineer een gezinsleven met zo’n baan tot morele. Hoe hebben we de massaslachtingen tussen Hutu’s en Tutsi’s in Rwanda kunnen laten gebeuren?

De gesprekken die zijn opgenomen geven het boek vaart en laten zien hoe ze te werk gaat. Albright was net drie maanden in functie toen duidelijk werd dat er een aanslag was verijdeld op voormalig president Bush, gepland door het Iraakse regime. Albright gaat op bezoek bij de Iraakse ambassadeur;

De Iraakse ambassadeur kwam binnen, we deden vriendelijk tegen elkaar en hij bood me thee aan. ‘Wel, wat voert u vandaag hierheen?’ vroeg hij met een glimlach. Ik zei: ‘Wel, ik ben hier om u te zeggen dat we uw land bombarderen omdat jullie hebben geprobeerd onze gewezen president Bush te vermoorden.’ Geen thee dus. Hamdoen sputterde: “Dat is een flagrante leugen.’

Dat soort kijkjes in de keuken zijn mooi. Beschamend is de affaire Lewinsky, waarin de president zich verantwoord voor zijn ministers, nadat gebleken had dat hij had gelogen over de affaire en waarbij iedereen zijn of haar commentaar erop mocht geven.

Door een boek als dit krijg je meer inzicht in het functioneren van een regering van een dergelijk groot land. Ze hebben te maken met terrorisme en krijgen in een periode meer dan duizend dreigementen per maand met betrekking tot gebouwen en functionarissen in het buitenland. Ieder dreigement wordt beoordeeld en de impact wordt bepaald.

Srebrenica en de oorlog op de Balkan komt voorbij en de vredesbesprekingen tussen Arafat en Barak. Absoluut fascinerende leesstof, je snapt beter waarom het zulke lastige materie is, los van de halsstarrige persoonlijkheden die soms moeten onderhandelen. Ook het contact met haar Russische collega Primakov is interessant. Soms koel en zakelijk, maar evengoed heeft ze een parodie op een nummer uit de West Side Story met hem gezongen tijdens de bijeenkomst van het Verbond van Zuidoost-Aziatische Naties (ASEAN). Je verwacht het niet.

Je ziet waarom het zo’n zware, maar mooie baan is. Onderstaand citaat geeft een beetje weer hoe het er aan toe gaat en waarom de ruim 500 pagina’s de moeite waard zijn om te lezen;

Zittend aan mijn bureau…las ik elke ochtend over nieuwe gevechten, moorden, gewelddaden en bedreigingen. Ik deed dat in de wetenschap dat overal mensen oplossingen verwachtten van de Verenigde Staten en de Veiligheidsraad. We kregen geen kans om op adem te komen. Alles was dringend en dus namen we onze besluiten gebaseerd op de beste informatie die elke dag beschikbaar was…We zochten ons tastend een weg, stap voor stap, soms stapten we mis en moesten terug. In Somalië probeerden we teveel te doen. In Rwanda deden we te weinig. In Haïti en Bosnië deden we het, na een paar valse starts, uiteindelijk goed.

Vertaling; Amy Bais en Frans Hillen

Eurabia

Na de aanslagen in Parijs werd het boek van schrijver/journalist Arthur van Amerongen, Brussel: Eurabia deel I en II ineens verrassend actueel. Deel I bestond al en werd in 2008 uitgebracht, deel II kwam vorig jaar uit als e-book en de papieren bundeling is haastig uitgebracht naar aanleiding van de actuele gebeurtenissen.

Voor deel I dook de auteur een jaar lang onder in de Brusselse wijk de Marollen. Hij wilde verslag doen van de islamgemeenschap en uitvinden hoe radicalisering tot stand komt en wat mensen er toe drijft om aanslagen te plegen. Directe aanleiding is de zelfmoord-aanslag van de Belgische Muriel Degauque die zich in Bagdad opblies. Het helpt natuurlijk dat Van Amerongen Arabisch spreekt en zijn studies in die richting heeft afgerond. Over zijn begintijd daar;

Iedere dag stond ik voor dag en dauw op en oefende de salat, het gebed en de woedoe, de rituele reiniging die eraan voorafgaat. Ik at halal, was geheelonthouder geworden en voelde me op mijn zevenenveertigste fitter dan ooit.

Want zo ver gaat hij. Hij gaat na wat er nodig is om zich te bekeren tot de islam en schrijft zich in aan de Al-Khaira-academie in Brussel. Hij bestudeert de koran, gaat gesprekken aan met moslims in de wijken en woont vele lezingen bij. Hoe meer hij zich in de materie verdiept, des te harder vallen de schellen van zijn ogen. Lezingen ontaarden vaak in scheldpartijen tegen het Westen, de boekhandels liggen vol met opruiende lectuur en de bekende druppel is het als hij, in nabijheid van zijn vriendin, in elkaar wordt geslagen.

Waar hij eerst sympathiek tegenover de islam stond, wordt Van Amerongen een verklaard tegenstander ervan. De multiculturele samenleving is mislukt en er wordt openlijk gesproken van een tikkende tijdbom.

Van Amerongen schrijft zijn verhaal vlot en hij spaart zichzelf daarbij niet. Zijn verslavingsgevoeligheid voor drank en drugs speelt als altijd een prominente rol. Hij trekt bovendien scherpe parallellen tussen zijn eigen streng calvinistische opvoeding en het moslim-extremisme;

Aanvankelijk vond ik het een warm geloof, gedreven door naastenliefde, broederschap en onbaatzuchtigheid. Maar in Brussel was ik, naarmate ik me meer in de islam verdiepte, verbitterd geraakt. De islam was het Ware Geloof, er was geen enkel begrip voor andere religies…De kerkgemeenschap waarin ik opgroeide, predikte diezelfde intolerantie en superioriteit…In al mijn naïviteit had ik gehoopt dat de islam mij rust zou schenken, maar het tegendeel was waar.

Waar deel I nog een zoektocht was, is deel II veel uitgesprokener. De mening is gevormd (Terug naar kalifaat Molenbeek) en hier worden de voorbeelden uitgewerkt. No-go area’s, islamknuffelaars, Mocro Wars en Syrië-gangers, Van Amerongen zit bovenop de actualiteit, maar nu fulminerend vanuit zijn eigen ervaringen. Hoewel ik het niet helemaal met hem eens ben (het blijft een kwestie van een minderheid die het voor de meerderheid verstiert) heeft de man natuurlijk wel een punt. Bewijs is geleverd bij de laatste aanslagen, waar de daders uit het milieu kwamen waar Van Amerongen, op zijn eigen wijze, al voor gewaarschuwd had.