Herenleed

In Wat zegt? Wat doet? Verzameld Herenleed van Armando en Cherry Duyns zijn de verzamelde teksten opgenomen van het televisieprogramma Herenleed. Dit programma werd van 1971 tot 1995 uitgezonden. Absurdistische humor in korte sketches, gespeeld door Man 1 (Armando als ‘het bescheiden heertje met bril, hoge schoenen en te krappe jasje’) en Man 2 (Cherry Duyns als ‘de verwaten heer met bolhoed, sik, opstaande snor, pandjesjas en horlogeketting’). Johnny van Doorn figureerde ook in vele gedaanten (Moeder, Kabouter, Koning) in de serie tot aan zijn dood in 1991. Het decor, vaak duinen en zandverstuivingen op de Veluwe.

Je moet er van houden en ik kan er erg om lachen. Eigenlijk werd ik hieraan herinnerd door een Facebookvriend, die hele discussies voert op het internet in de stijl van Herenleed. Ik vermaak mij daar erg mee en het deed mij op zoek gaan naar de teksten. Ik vond dit boek, ongelezen en gesigneerd door beide auteurs.

Waarom spreekt de humor mij zo aan? Ik houd van taal en het spelen met taal en dat gebeurt hier. Er worden zinnen afgekort, gezegden verzonnen en de meest kolderieke verbanden gelegd. Zomaar een voorbeeld;

Man 1 tot Man 2: Wat kunnen vaders weten hè?
Man 2: Ja, dat komt dus door die toespraak van mij, hè, dat die lui alles weten.
Man 1: Staat er nou bijvoorbeeld in uw redevoeringspapieren waarom vogels geen kuiten hebben?
Man 2: Eh…Dat zal ik even moeten nakijken…Ja, het staat erin, ja. Ja, hoor…
Man 1: O, gelukkig. Ik zag laatst een mus met boter aan z’n snaveltje.
Man 2: Vinken?
Man 1: Nee, spechten.
Man 2: O!
Man 1: Er is een giraffenmeisje geboren, overigens.
Man 2: Bah.
Man 1: Ze weegt 60 kilo en de ouders zijn overwegend trots voornamelijk.

En zo gaat het 263 pagina’s door. De teksten zijn uit de periode 1971 tot en met 1985 en ik herkende nog wel een aantal uitdrukkingen, die ik ook in de Facebookconversaties voorbij zie trekken (Vrouwen zijn touwen, Vogeltjes zijn rotkerels!). Door het succes op televisie is het later ook nog in de theaters gebracht, aanvankelijk met Johnny van Doorn en na zijn dood nog twee maal zonder hem. Nog een kleine proeve van de dialogen dan:

Man 2: Meneer, staat u toch eens even stil, wilt u.
Man 1: Ja, dat is het danseresje in me, dat doet me steeds bewegen, het danseresje.
Man 2: Ach juist.
Man 1: Want wat ik niet al in me heb, ik heb in me: het pelgrimmetje, het bloemenverkoopstertje, het roverhoofdmannetje, en het danseresje natuurlijk, dat zei ik al.
Man 2: Dat is veel te weinig om prat op te gaan, wilt u.
Man 1: Ik ga niet prat!
Man 2: U ging heel erg prat.
Man 1: Ja, soms ga ik wel es een beetje prat ja.

De programma’s zijn ook uitgebracht op dvd, daar moest ik maar eens achteraan gaan.

Catch-22

Ik kocht Catch-22 van Joseph Heller eigenlijk een beetje in een opwelling. Het boek viel op door de helgroene kaft, het is een bekende titel en levendige dialogen op de eerste pagina. De achterkant leerde mij dat dit de oorlogsroman is die alle andere overbodig maakt, dus dan schiet je meteen een eind op.

En dan ga je lezen…en wordt alles weer anders. Jazeker, het is een oorlogsroman. Het gaat over een luchtmachtbasis op het (niet bestaande) eilandje Pianosa voor de Italiaanse kust. Hoofdpersoon is Yossarian, de bommenrichter die er vast van overtuigd is dat de vijand en wellicht vele anderen er op uit zijn om hem te vermoorden. Goed, de term absurd staat op de achterkant, maar dit verwachtte ik ook niet;

‘Ze proberen me te doden,’ zei Yossarian kalm.
‘Niemand probeert jou te doden!’ schreeuwde Clevinger.
‘En waarom schieten ze dan op me?’ vroeg Yossarian.
‘Ze schieten op iederéén,’ antwoordde Clevinger…Clevinger dacht echt dat hij gelijk had, maar Yossarian had de bewijzen, omdat vreemdelingen die hij niet eens kende, telkens als hij de lucht inging om bommen op hen te laten vallen, met kanonnen op hem schoten, en dat was allesbehalve grappig.

Met stijgende verbazing en geamuseerd las ik door en snorde wat achtergrondinformatie op. Satire en absurdisme dus. Prima, daar kan ik ook mee uit de voeten. Yossarian denkt ook dat zijn eigen superieuren op zijn dood uit zijn. Het aantal gevechtsmissies dat hij moet vliegen om op lang verlof te gaan wordt telkens verhoogd. Hij verzint uitvluchten, wendt ziekte voor maar bevindt zich uiteindelijk in een catch-22 situatie. De dokter legt het uit;

‘Natuurlijk is er een catch,’ antwoordde doc Daneeka. ‘Catch-22. Iemand die geen gevechtsmissies meer wil vliegen is zo gek nog niet.’…iemand die…een bezorgdheid over zijn eigen veiligheid aan de dag legde, bewees daarmee dat hij geestelijk normaal was. Orr was gek en kon worden afgekeurd. Hij hoefde er maar om te vragen, maar zodra hij dat deed, zou hij niet gek meer zijn en zou hij meer gevechtsmissies moeten vliegen.

Het is dus een oorlogsroman, maar de vijand is niet aanwezig, hoogstens op de missies die worden gevlogen. Het boek is verdeeld in hoofdstukken die handelen over de personages op de luchtmachtbasis of over de plaatsen die worden bezocht, zoals Rome op verlof. Het zijn er veel, er trekken zo’n 50 personages in totaal voorbij en het boek telt ook goed 500 pagina’s. Boeklog vond het wat té veel, ik had er geen last van en heb mij uitstekend vermaakt. Een sterk karakter is Milo Minderbinder, die groot wordt in de zwarte handel. Hij gaat zover, hoezo absurdisme,  dat hij zelfs zijn eigen basis bombardeert;

Hij had weer een contract afgesloten met de Duitsers, ditmaal om zijn eigen onderdeel te bombarderen…Zijn bemanningen spaarden de landingsbaan en de messrooms, zodat ze netjes konden landen na hun opdracht te hebben uitgevoerd en nog een warm hapje konden eten voordat ze gingen slapen.

Er vallen talloze citaten te geven, over de legerpredikant, over de volledig ingezwachtelde soldaat in het wit (Misschien zit er niemand in), over Nately’s hoer die een grotere rol speelt dan aanvankelijk gedacht, over Majoor Major Major Major (geen tikfout) en ga zo maar door. Lees het vooral zelf.

Het is een absurdistische oorlogsroman maar ook meer dan dat. Er is aandacht voor oorlogstrauma’s en er vallen wel degelijk slachtoffers. Daarmee is het ook een anti-oorlogsroman én een aanklacht tegen het kapitalisme, in de vorm van de ongebreidelde hebzucht en expansiedrift van Milo Minderbinder. Het boek verscheen in dezelfde tijd als Norman Mailers The Naked and the Dead en Kurt Vonneguts Slaughterhouse Five en bevindt zich daarmee in een illuster gezelschap van oorlogsromans.

Achter in het boek staan een aantal documenten opgenomen die de achtergronden van het boek toelichten, onder meer één door de auteur zelf. Zo leer ik dat de titel eerst Catch-18 was, maar omdat de auteur Leon Uris een oorlogsroman uitbracht met de titel Mila-18, moest de titel aangepast worden. Het werd Catch-22 en deze term is inmiddels toegevoegd aan de Engelse woordenschat. Veel meer erkenning is er niet lijkt me.

Vertaling; J.F. Kliphuis