Vleermuis

Omne ignotum pro magnifico: That which is not known is enchanting zegt Mina Harker in haar aantekeningen. Dat had ze iedere dag wel in haar logboekje kunnen zetten. Dracula van Bram Stoker zit vol van dat onbekende. Ten tijde van publicatie nog onbekend, want wij kennen zo langzamerhand de clichés wel. Bleek gezicht, lange scherpe tanden, slapen in een kist, oud kasteel, wolven, vleermuizen en zo verder.

Clichés? Dat woord heeft een negatieve lading en dat is jammer. Clichés komen ergens vandaan en dit boek is een stevig vertrekpunt voor alle Dracula-clichés. Stoker was niet de eerste met een vampierenverhaal, maar uiteindelijk wel de beroemdste en wat mij betreft terecht.

Ik heb mij zeer vermaakt met dit boek. Weg met de diepere gedachten, maatschappijbespiegelingen en persoonsduidingen. Laten we, arm in arm met des schrijvers Victoriaanse tijdgenoten, het boek gewoon zien als een mooie avonturenroman.

Jongeman bezoekt eenzame graaf in een oud, vervallen kasteel om hem een Engels stulpje aan te smeren. Gaandeweg zijn verblijf krijgt hij door dat er iets niet in de haak is. Het nachtelijk bezoek van drie scherpgetande dames was wel de minste aanwijzing. Ook de langs de buitenmuur kruipende graaf was een prima hint. Uiteindelijk ontsnapt de jongeling, weliswaar in een complete shock en de graaf neemt de boot naar Engeland.

Daar ontvouwen zich een aantal gebeurtenissen waar graaf Dracula overduidelijk de hand in heeft. De vriendin van Mina Harker, Lucy Westenra, slaapwandelt wat te ver en belandt op het kerkhof. Mina gaat haar zoeken en vindt haar;

There was undoubtedly something, long and black, bending over the half-reclining white figure. I called in fright, ‘Lucy! Lucy!’ and something raised a head, and from where I was I could see a white face and red, gleaming eyes.

Slecht nieuws voor Lucy en voor haar drietal aanbidders. Lucy moet gered worden en daar wordt een Amsterdamse professor, Van Helsing, voor opgetrommeld. Of dit lukt doen wij hier niet uit de doeken maar er worden grootse plannen gesmeed om de graaf een halt toe te roepen bij zijn onsmakelijke praktijken. Uiteindelijk leidt dat tot de finale in Transsylvanië maar niet voordat Mina Harker het nog behoorlijk voor de kiezen krijgt.

Het boek is eigenlijk een verzameling van brieven en aantekeningen van alle hoofdrolspelers behalve Dracula. Dat werkt prima, we krijgen het verhaal van alle kanten te zien. De figuur van Van Helsing blijft wel bij omdat hij de architect is van alle plannen en meestal het hoofd nog koel houdt. De naar vlees hongerende, geestzieke patiënt in de kliniek van dokter Seward speelt ook zijn onfortuinlijke rol met verve en dat geldt uiteindelijk ook voor de aanvankelijk wat onzichtbare Amerikaan Quincey Morris.

Kortom: alle clichés zijn gelukkig aanwezig, anders was ik teleurgesteld geweest. De Draculafilms die ik ooit gezien heb kan ik allen vergeten. Niks glad zwart haar, hij is gewoon grijs en heeft een snor. Dat was nieuw voor mij.