Wijn 6

Ik hoef doorgaans geen enkele moeite te doen om mij te verheugen op een vakantie in Frankrijk en zo ook nu niet. De wijnboeken van Ilja Gort geven er gewoon een extra slinger aan en dus ook Slurp Grand Cru. Ik kan met een gerust hart verwijzen naar mijn besprekingen van zijn vorige boeken, want het recept is idem, maar dan wordt dit een heel ielig stukje, daarom;

Na een meedogenloze selectie aan de sorteertafel op gezondheid en rijpheid, worden de overblijvende kwaliteitsdruiven opgesloten in roestvrijstalen cuves van vijftig hectoliter. Op elkaar liggend persen zij zichzelf uit door hun eigen gewicht. Maar op de druivenschilletjes krioelen bacteriën; gistbacteriën. Die bacteriën hebben een jaar lang gewacht op dit moment van zwakte. Vraatzuchtig grommend storten ze zich op de argeloze druiven. Met miljoenen tegelijk doen ze zich tegoed aan de suiker in het druivenvruchtvlees, die zij vervolgens uitpoepen als alcohol.

Kortom, hoe wijn wordt gemaakt op z’n Gort’s. Ik leer zowaar wat bij over de voor-gisting en de remontage. Hierbij wordt het sap onder uit de cuves gehaald en van boven weer over de schilletjes uitgevloeid, voor nog meer fruit, kleur en smaak. Ik krijg informatie over kurk of schroefdop, over de plukmachine en het bottelproces. Gort strooit weer met eet- en drinkadresjes en er wordt wat gekout over het onderhouden van een château, het onderhandelen met een pak Duitsers en het kopen van een konijn. Geen hogere wiskunde allemaal maar in de voorpret voldoet dit prima.

Ook in dit boek verschillende QR-codes die je met je mobiele telefoon kunt scannen waarna de bijbehorende filmpjes op je scherm worden afgespeeld. Je kan ze ook gewoon zien op http://www.slurp.nu/filmpjesslurpgrandcru.

Overigens komen de vele foto’s in het boek en de vormgeving voor rekening van de wijnboerminnares, Caroline d’Hollosy.

Bidon

Als je wielerliefhebber bent en de Tour de France wordt verreden, dan kan je eigenlijk niet om het boek Bidon van Peter Ouwerkerk heen. Ouwerkerk loopt als journalist al dertig jaar mee in de Tour en zit vol verhalen, die hij aan de hand van souvenirs én aan de hand van één etappe uit de Tour van 2014 aan de lezer vertelt. Het is de etappe door de “Hel van het Noorden”, over de kasseistroken die de Nederlander Lars Boom wist te winnen.

De auteur neemt ons mee langs een stuk geschiedenis. De Tour is ooit bedacht begin 1903 op een servetje, met het doel meer kranten te verkopen van het magazine L’Auto. Die Tour kwam er en werd verreden door zestig renners. Maurice Garin, een schoorsteenveger uit Mauberge, werd de eerste eindwinnaar. Daar begint het al, de verhalen gaan stromen. Vooruit, een mooie dan, Ouwerkerk vertelt;

Het is de ongelooflijke geschiedenis van Norbert Callens…Norbert Callens pakte in de derde etappe van de Tour van 1949 ritwinst én gele trui! Alleen, voor de West-Vlaming was op 2 juli geen gele trui voorhanden. Callens moest het doen met het ijlings aangereikte overhemd van een wielerjournalist. Een gekreukt, goor en smoezelig hemd. Geel van nature, van het bier of van het zweet?…De ochtend van de derde juli was er nog steeds geen gele trui. Norbert Callens besloot te starten in zijn gewone koersplunje…Dat mocht niet: hij kreeg een boete. Norbert Callens was de eerste en enige rechtmatige geletruidrager ooit die buiten zijn schuld zonder gele trui reed en daarvoor nog gestraft werd ook.

Het bleek dat de vrachtwagen van de Tour met het roerend materiaal onderweg pech had. Prachtige verhalen zijn dat. Ondertussen vertelt hij over de de Tour anno nu én over zijn tastbare herinneringen die hij op zijn bovenkamer heeft liggen. Hij vertelt over de geoliede machine van het Nederlandse bedrijf Movico die de finishplaats iedere dag opbouwt en afbreekt, geeft een kijkje achter de schermen van het tv-programma De Avondetappe en laat haarfijn zien dat de officiële Toursite www.letour.fr bomvol fouten zit. Daar zitten veel slordigheden tussen, zoals het domweg ontbreken van de ritzege van Rob Harmeling in Bordeaux in 1992. Anderzijds is het sinds de dopingschandalen een tikje ondoorzichtig. Lance Armstrong is geschrapt uit de uitslagen vanwege zijn dopingmisbruik, andere betrapte zondaars weer niet. Als alle zondaars geschrapt werden uit die tijd houden we heel obscure winnaars over namelijk…

De auteur gaat uitvoerig op de dopingkwestie in en terecht, het blijft een heet hangijzer, ook nu weer in de Tour van 2015. Hij geeft aan;

De illusie dat het ooit anders zal worden, zal een illusie blijven. Flikken hoort bij de wielersport, een beetje doping ook. Waar het om gaat, is de ándere benadering. Om een beetje meer begrip voor acteurs die een fysiek beroep uitoefenen, voor sportentertainers, voor professionals. Ik durf te wedden dat in de Tour van 2014 geen renner op doping zal worden betrapt. Dat kun je regelen. Dat kan de sport gebruiken.

Hij had gelijk, er waren geen dopinggevallen. In 2015 tot nu toe één, een renner met sporen van cocaïne, iets dat dan weer buiten het gebruikelijke plaatje valt. Laat verder de verhalen maar over je heen rollen, van de Schotse renner Robert Millar die nu vrouw schijnt te zijn, van de kunst van het aangeven van een bidon aan een renner, van de jaren dat er nog prijzen waren voor de vriendelijkste renner, de knapste renner en de grootste pechvogel van de dag. Het is heerlijk lezen met de beelden van de mooiste wielerwedstrijd ter wereld op tv.

Solar

Ik heb Solar van Ian McEwan ooit gekocht naar aanleiding van een bespreking van Anna, maar dat is al even terug. Geen idee dus wat mij te wachten stond bij dit boek. Het was niet voor iets, ik heb me er goed mee vermaakt.

Michael Beard is natuurkundige en voormalig Nobelprijswinnaar. Dat feit gebruikt hij nu voornamelijk nog om overal goedbetaalde lezingen te geven. Privé verslijt hij vijf huwelijken, in het verhaal is hij toe aan de laatste. Ofschoon hij zelf talloze affaires heeft gehad, moet hij met lede ogen aanzien dat zijn vrouw er met de klusjesman vandoor gaat.

Hij verbindt zijn naam aan een overheidsinstituut dat van alles doet met zonne-energie. Het grote doel is natuurlijk de klimaatverandering tegen te gaan. Als de briljante Tom Aldous onder hem komt werken in het instituut beginnen de problemen. Aldous begint een verhouding met Michael’s vrouw, komt te overlijden in zijn huis en Michael, die toch om nieuwe ideeën verlegen zat, gaat aan de haal met het werk van Tom. Hij verkondigt de wereld te zullen redden door middel van het kopiëren van het fotosyntheseproces der planten.

Is van zo’n wetenschappelijk onderwerp nu een prettig boek te maken? Laat dat maar aan McEwan over. Je komt de ene hilarische na de andere hilarische situatie tegen. Zo moet je geen plasje doen bij strenge vorst in Noorwegen;

His mistake was to wait a few seconds at the end…For when his business was done he discovered that his penis had attached itself to the zip of his snowmobile suit, had frozen in hard along its length, the way only living flesh can do on sub-zero metal.

Als hij later een ijsbeer tegenkomt, ziet hij natuurlijk de lichtschakelaar aan voor een startknop en moet hij ontzet worden. Als hij zijn twijfels uitspreekt tegenover een ice carver uit Mallorca (!) stelt deze laatste hem gerust door te zeggen dat hij zijn beste pinguïns ook pas na twee jaar maakte. Dat werk dus, het leest allemaal lekker weg.

Het verhaal springt verder in de tijd. Michael heeft inmiddels een dochter en zet in de Verenigde Staten een project op met de ideeën van wijlen Tom. Hij dijt steeds meer uit, houdt er een vriendin op na en voelt zich een tikje boven de massa verheven;

An avenue of ads for banking and office services, weakly humorous, effortfully eye-catching – clearly, advertising was an industry for third-raters – increased his irritation in the unventilated, overlit corridors. He knew it too well, the special kind of mental suffocation that came from contact with aggressive low intelligence. Now, planetary stupidity was his business.

Hij blijft geloven in zijn plannen maar krijgt zijn trekken thuis, tot zijn dochter waarschijnlijk de enige nog is die in haar vader gelooft;

“Sweetheart, can I speak to your daddy?”…
“My daddy’s saving the world in Lordsburg.”

Een vlot geschreven, bij tijd en wijlen dus erg grappig boek over klimaatverandering, ik had het van tevoren niet bedacht.

Behandeling

Als ontspannend tussendoortje doet een thriller het altijd prima, vandaar De Behandeling van Mo Hayder maar eens gelezen. Waar deze dame grossiert in gruwelijkheden in haar debuut Vogelman, doet ze er hier nog een schepje bovenop. Zelf zegt zij hierover;

‘Loop maar een tijdje mee met de moordbrigade, of lees eens een politierapport, de werkelijkheid is nog veel gruwelijker.’

Je kan het je nauwelijks voorstellen, maar alla, wij zijn voor geen kleintje vervaard. Inspecteur van dienst is weer Jack Caffery en die krijgt een vreemde zaak voor de kiezen. Het echtpaar Peach wordt meer dood dan levend in hun huis aangetroffen. Vastgebonden, mishandeld en uitgedroogd. Zoontje Rory en de dader zijn weg. Wat wel duidelijk is, is dat de dader blijkbaar gelogeerd heeft bij zijn slachtoffers…

Caffery wordt ook nu geplaagd door zijn privé-demonen. Broertje Ewan is op jonge leeftijd ontvoerd door buurman Penderecki en dat gegeven speelt een belangrijke rol in het boek. Omdat Rory ook vermist wordt, komt dit voor Jack angstig dichtbij. Dit werkt best goed in het geheel, het geeft het verhaal een extra laag en maakt de sfeer nog meer sinister;

Opeens moest hij aan Brockwell Park denken, aan de moordenaar van Rory, aan de verbanden. Bestond er soms een drenkplaats van trucjes en zieke gedachten waar elke pedofiel in Londen zich kwam laven? Jaren geleden had hij een keer iets gelezen over het grootste organisme ter wereld: een ondergrondse schimmel die een kleine twintig hectare van Michigan in beslag nam. Soms stelde hij zich voor dat het pedofielennetwerk iets van die schimmel weg had: ze leefden allemaal ondergronds…en waren stuk voor stuk met elkaar verbonden door een vlezige schakel. Penderecki was een oude, afgeleefde man, zijn dagen van gevangenisstraf en jongetjes waren voorbij, maar hij maakte deel uit van het netwerk en Caffery was er van overtuigd dat die oude man iemand kende die iemand kende die iemand kende die Rory’s moordenaar kende.

Bovenstaande geeft al aan dat je geen fijne scènes gaat tegenkomen in dit boek. Aan de andere kant, die dingen gebeuren dus kunnen ze ook in een thriller worden gebruikt. Wat doet de zwemleraar in het verhaal die panisch is voor de aanrakingen van zijn leerlingen? De man in het park die alles lijkt te verzamelen en er alles aan doet om foto’s te ontwikkelen? Het boek leest als een page-turner en je verwacht het, maar het is prettig om ook te constateren dat een auteur zich goed in de materie heeft verdiept, getuige de beschrijving van een sectie, of de bouwkundige beschrijving van een huis waar een andere familie opgesloten zit (u dacht toch niet dat het bij één familie bleef?).

Jack komt wel iets verder met zijn privé-sores, maar de auteur laat een prettig open eindje waar we vast meer van gaan horen. Een intens en spannend boek.

Vertaling; Bob Snoijink

Rivier

Ik heb laatst het één en ander gelezen over de biografie van V.S. Naipaul waardoor ik geïnteresseerd raakte in deze Nobelprijswinnaar van 2001. Het moet niet zo’n fijn heerschap zijn en die biografie lees ik graag nog eens, maar eerst maar eens wat van zijn werk tot mij nemen. Zo kwam ik bij Een bocht in de rivier.

Het is het verhaal van Salim, stammend uit een geslacht van Indische kooplieden, die een winkel koopt in het binnenland van een niet nader genoemd Afrikaans land, waarschijnlijk Zaïre. Hij krijgt gezelschap van Metty, een jongen die gevlucht is voor gewelddadigheden aan de kust waar ze allen woonden en er wordt verwacht dat hij hem onderhoudt. Ook houd Salim een oogje op Ferdinand, de zoon van Zabeth, de marchande en profetes, terwijl hij naar het lyceum gaat. Het klinkt allemaal nog niet bijster spannend en dat is het ook niet.

Het is geen verhaal met een plot, geen verhaal met allerlei wendingen. Het is een tijdsbeeld, een foto van een land op een bepaald moment. De enige wending van belang is de burgeroorlog die uitbreekt, waardoor er allerlei gruwelijkheden gebeuren, die overigens nergens benadrukt worden. De president of de Grote Man zet prestigeprojecten neer, ook in het binnenland, zoals Het Domein. Dit is een Afrikaanse modelstad waarin zich een parallelle samenleving ontwikkelt naast die in de oude stad. Ze komen ook niet bij elkaar, behalve door Salim en Ferdinand. De laatste gaat er studeren, de eerste krijgt een verhouding met Yvette, de vrouw van Raymond die Het Domein voor de president bestiert.

Ik vond het jammer dat de personages geen van allen echt begonnen te leven. Het is meer beschrijvend proza. Op sommige momenten best prachtig, zoals wanneer Salim’s deplorabele leefomstandigheden worden geschetst;

De fysieke omgeving van mijn omgeving begon me tegen te staan. Mijn flat was nog hetzelfde. Ik had er niets veranderd, omdat ik leefde met de gedachte dat ik van het ene ogenblik op het andere alles moest kunnen opgeven – de slaapkamer met de witgeschilderde ruiten en het grote bed met het schuimrubber matras, de ruwhouten kasten met mijn stinkende kleren en schoenen, de keuken met zijn lucht van petroleum en bakolie, roest en vuil en kakkerlakken, de lege witte studio-zitkamer. Altijd aanwezig, nooit echt van mij, me alleen herinnerend aan het voorbijgaan van de tijd.

Dit stukje vat het allemaal mooi samen. Gevangen in een troosteloos oord, met het gevoel dat zelfs dit ieder moment weg kan vallen. Dat gebeurt ook. Zijn winkel wordt genationaliseerd en er wordt iemand boven hem aangesteld. Hij wordt zelfs even gevangen gezet en weet door zijn contacten toch te vluchten. Afrika in een tijdsbeeld, Afrika in een notendop.

Mooi proza af en toe, maar ik ben nog niet helemaal overtuigd. Dat neemt niet weg dat ik zeker nog wat van Naipaul ga lezen, al was het maar om het lezen van die biografie van hem. Tips zijn altijd welkom.

Vertaling: Mea Flothuis