Boekendief

De Boekendief van Markus Zusak is een hoogst origineel boek over de Tweede Wereldoorlog. Het wordt namelijk verteld door de Dood. De Dood, die vertelt over een meisje, Liesel Meminger, dat ondergebracht wordt bij een pleeggezin.

Het is geen gruwelijke Dood die het verhaal doet. Het is een milde, licht ironische Dood, die toch af en toe zeer “to the point” is:

Ziehier een Klein Feit

  Je gaat dood.

Of:

Een Spectaculair Tragisch

  Moment

Een trein reed heel erg hard.

Hij was afgeladen met mensen

In het derde rijtuig

Stierf een jongetje van zes.

Hiermee begint het verhaal. Liesel verliest haar broertje tijdens een treinreis. Hij wordt begraven en Liesel vindt een handboek voor doodgravers op het kerkhof. Ze kan nog niet lezen maar neemt het mee. Door haar moeder, een communiste, wordt ze afgeleverd bij een pleeggezin, Rosa en Hans Hubermann. Rosa scheldt doorlopend maar heeft, zoals zal blijken, een groot hart. Hans neemt Liesel liefdevol op. Hij is er als ze nachtmerries heeft en leert haar lezen.

Liesel maakt vrienden in de buurt en haar grootste vriend is Rudy Steiner. Ze voetbalt met hem en ze gaan samen uit stelen. Rudy probeert altijd een kus van haar te stelen en dan komt de Dood met een genadeloos doorkijkje:

             Een Kleine Opmerking Over

          Rudy Steiner

       Hij verdiende het niet om op die manier te sterven

Het is oorlog, het is duidelijk dat niet alles goed zal aflopen en deze opmerkingen maken dat je graag wilt doorlezen. Er komt ook een onderduiker, een Jood. Het is de zoon van de man die Hans Hubermann in de Eerste Wereldoorlog het leven heeft gered. Hans verbergt hem en Liesel ontwikkelt een speciale band met hem. Uiteindelijk kan hij niet langer bij hen blijven door een fout van haar pleegvader.

Liesel heeft honger naar boeken. Zij steelt ze uit de bibliotheek van de burgemeester. Rudy helpt haar daarbij. Zij krijgt van hem de naam Boekendief. Uiteindelijk heeft ze een kleine collectie waaruit ze voorleest in de schuilkelders tijdens de bombardementen.

Tussendoor doet de Dood zijn verhaal over de gruwelen van de oorlog:

De zomer brak aan. Met de boekendief ging alles uitstekend. Voor mij had de hemel de kleur van joden. Wanneer hun lichamen waren opgehouden met het zoeken naar openingen in de deur, stegen hun zielen op. Hun vingernagels hadden aan het hout gekrabd en waren er in sommige gevallen zelfs in vast komen te zitten door de brute kracht der wanhoop, en hun geesten kwamen naar mij toe, regelrecht in mijn armen. We klommen uit die douchefaciliteiten, naar het dak en hoger, de zekere uitgestrektheid van de eeuwigheid tegemoet.

Gruwelijk, maar mooi verwoord. De Dood heeft genoeg te doen, ook in de nabije omgeving van Liesel, maar laat ik niet meer verklappen.

Er zitten een aantal mooie karakters in het boek. Allereerst de pleegouders, Rosa en Hans. Rosa scheldt alleen, is narrig maar je kan er op bouwen in tijd van nood. Hans is vriendelijk en sleept Liesel door moeilijke tijden. Zelfs de Dood mag hem graag. De buurvrouw Frau Holzapfel spuugt dagelijks tegen de voordeur, zoekt ruzie, maar wil toch graag door Liesel voorgelezen worden. Tenslotte Rudy Steiner, die het bestaat om zichzelf zwart te verven en als Jesse Owens sprintjes te trekken over de renbaan. Hij redt een boek voor Liesel uit de koude rivier en is daarmee een held natuurlijk.

Uiteindelijk draait het om de liefde van Liesel voor de boeken en hun verhalen, maar ook voor de mensen om haar heen. Zij en haar naasten krijgen het behoorlijk voor de kiezen en dat maakt dit boek tot een page-turner waardoor 556 pagina’s als vanzelf omslaan.

• Fictie
• Tweede Wereldoorlog